Για αιώνες, τα οινοπνευματώδη ποτά και τα κρασιά αποτελούν θεμελιώδες μέρος της ιστορίας. Από τον Διόνυσο, τον ελληνικό «Θεό του κρασιού» μέχρι τις παλαιότερες ιρλανδικές παμπ, αυτή η τέχνη παρέμεινε μια τιμητική πρακτική. Στην Αρχαία Ρώμη, το κρασί φυλάσσονταν σε πήλινα δοχεία για να μεταφερθεί κατά τη διάρκεια στρατιωτικών αποστολών. Ενώ βρίσκονταν στη Βόρεια Ευρώπη, οι Κέλτες ανέπτυξαν το πρώτο ξύλινο βαρέλι. Αυτή η δημιουργία οδήγησε στην ανακάλυψη ότι το ξύλο δρυός, συγκεκριμένα, είχε μεταμορφωτικές ιδιότητες. Όχι μόνο αυτά τα δρύινα βαρέλια αποθήκευαν οινοπνευματώδη ποτά και κρασιά, αλλά βελτίωσαν επίσης τη γεύση με την ηλικία. Αυτό προκάλεσε τη χρήση βαρελιών να γίνει παγκόσμιο φαινόμενο.

Όλα τα βιολογικά προϊόντα, συμπεριλαμβανομένων των βαρελιών δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν επ' αόριστον. Τα βαρέλια αρχίζουν να χάνουν τα βασικά δρύινα χαρακτηριστικά τους με παρατεταμένο χρόνο και χρήση. Αυτό συμβαίνει επειδή, κατά τη διάρκεια της παλαίωσης, τα αποστάγματα μέσα στα βαρέλια απορροφούν τα βασικά συστατικά του ξύλου που βοηθούν στην απόκτηση της χαρακτηριστικής δρυός απαλότητας, χρώματος, γεύσης και γλυκού αρώματος. Αυτή η συνεχής απορρόφηση εξαντλεί τα βαρέλια με αποτέλεσμα να μην είναι πλέον χρήσιμα.